379. Mój Suzuki Swift II (MK3): Update #03. Koniec przygody.

Cztery lata, to i tak długo. Dzisiaj uczciwie przyznaje, że kupno samochodu było raczej błędem i nie mam na myśli tego konkretnego, ponieważ tyczyłoby się to jakiegokolwiek będącego wówczas w moim zasięgu. Mogłem zainwestować w remont roweru lub kupić motorower, z wielu względów byłby to bez porównania lepszy pomysł i dzisiaj trochę żałuję, że nie poszedłem taką drogą.

Niewiele pisałem o tym samochodzie, ponieważ... jakoś nie bardzo było co pisać.

Pozostałe dwa wpisy można znaleźć tutaj:
https://staryjaponiec.blogspot.com/search/label/m%C3%B3j%20samoch%C3%B3d

Zimą 2013 r., wziąłem się za walkę z korozją, która zaczęła ostro wychodzić na całym spodzie drzwi od kierowcy. Wyszło całkiem OK, ponieważ przetrwało do sierpnia 2016 r. i korozja nie wyłaziła z tej strony.

Latem 2014 r., przyszedł czas połatać progi w dwóch miejscach i powalczyć z korozją. One ogólnie były w średnim stanie z zewnątrz, na szczęście nie było żadnych dziur bezpośrednio do wnętrza samochodu. W sierpniu 2016 r. elementy progów które naprawiałem bez problemów przetrwały, ale... korozja zaczęła wychodzić w innych miejscach.

Wkrótce potem, przyszedł czas na rozprawienie się z cholernym zaworkiem PCV. Zacząłem go szukać w polskich sklepach, ale nic nie znalazłem. Postanowiłem skorzystać z pomocy polskich sklepów trudniących się sprowadzaniem części z USA, ponieważ tam Swift ma swoje "amerykańskie klony". Pierwsza próba skończyła się przysłaniem mi złego zaworka (szaro-niebieski), proces odzyskiwania kasy trwał pół roku(!). Nie poddałem się. Znalazłem kolejny sklep, w którym na szczęście udało się kupić właściwy zaworek (czarno-szary), cała operacja trwała około 10 dni.

Rok później, w maju 2015 r., przyszedł czas na "inspekcję" przednich mocowań wahaczy, ponieważ wkrótce po kupnie samochodu w 2012 r., dzięki pewnemu człowiekowi z forum zlosnik.pl, zainteresowałem się tematem i wyszło, że mocowania są w nieciekawym stanie, na szczęście nie było jeszcze fatalnie, więc czym prędzej zostały one wzmocnione. Po trzech latach, korozja zaczęła powoli wychodzić, co wprawiło mnie w zakłopotanie, ponieważ ile można ciąć i spawać ten element...

W czerwcu 2015 r., robiłem coś w garażu przy samochodzie. W między czasie postanowiłem obadać stan tylnych nadkoli i przestrzeni w około, wsadziłem rękę w okolice tylnego zawieszenia i na ślepo zacząłem dłubać palcami. Podłubałem kilka minut, zapełniłem całą garść, po prostu wykruszyłem jakąś porcję mocowania zawieszenia, podwozia, cholera wie czego. Podrapałem się po głowie i z tęgą miną zdałem sobie sprawę, że zbliża się koniec przygody dla tego niemal 25-letniego wozidła.

Od wakacji 2015 r. do wakacji 2016 r., jeździłem Swiftem bardzo rzadko. Po głowie chodził mi plan reanimacji tego samochodu, jednak dla człowieka bez stałych dochodów, to było niemożliwe, po kilku próbach rozwiązania tego w myślach, zdałem sobie sprawę, że jak na moje możliwości, już dawno na to za późno. W lipcu 2016 r. zapadła decyzja o wystawieniu ogłoszenia o sprzedaż lub oddaniu auta na stację demontażu pojazdów. Wybrałem drugą opcję, jednak w między czasie coś mnie naszło aby spróbować go sprzedać, może komuś by się na coś przydał. Wystawiłem ofertę na OLX za 500 zł, odezwało się kilkanaście osób, niektóre propozycje jakie otrzymałem uzmysłowiły mi, że sprzedaż tego samochodu może mnie wpędzić w pewne tarapaty, nie chcę wdawać się w szczegóły. Tak więc usunąłem ogłoszenie i wróciłem do opcji oddania Swifta na stację demontażu, aby załatwić to szybko, bezpiecznie i bezproblemowo.

6 sierpnia 2016 r. umówiłem się z firmą na transport. Przyjechała laweta, wysiadł pan, popatrzył na Swifta i powiedział coś w stylu: "To jeszcze ładna sztuka". Faktycznie, samochód z zewnątrz wyglądał nieźle, w sumie to lepiej niż część droższych modeli z ogłoszeń sprzedaży. Niestety, był bardzo zaniedbany mechanicznie. Po wcześniejszych negocjacjach z panią z firmy, stanęło na 300 zł. Otrzymałem pieniądze, niezbędne dokumenty, kilka dni temu wyrejestrowałem samochód i zgłosiłem ten fakt do ubezpieczyciela.

Muszę przyznać, że dziwnie tak spoglądać w kierunku ulicy i nie widzieć Swifta. Przez cztery lata, co dzień spoglądałem na niego, kiedy przechodziłem między pokojami, tak z przyzwyczajenia.

Kilka fotek na pożegnanie:

Co by tu jeszcze dodać...

Najdłuższe trasy:

Szczerze? Jednorazowo około 15 km to było chyba max. Zapewne którejś nocy, ponieważ wtedy jeździłem najczęściej. Zrobiłem tym samochodem nieco ponad 3000 km w cztery lata, więc nie ma się co dziwić. Stan samochodu pogarszał się szybko, już pierwszej zimy pojawiło się szarpanie, później było coraz gorzej, więc perspektywa długich podróży stawała się bezsensowna.

Najdziwniejsze przygody:

Przejażdżka z pewnym gościem, który zaczepił mnie w nocy na stacji benzynowej, z pytaniem o podwiezienie do domu. To było dziwne, może nawet trochę niebezpieczne, ponieważ nigdy nie wiadomo na kogo się trafi. Gość był lekko nastukany, na koniec dał mi dwie psychotropowe tabletki, jako podziękowanie za podwiezienie hehe, ale mi wystarczyło psychozy na co dzień, więc nie skorzystałem z nich.

Najbardziej wkurzające momenty:

Było ich niestety wiele. Ostatni, to chyba jesienią 2015 r., zgaśnięcie samochodu na skrzyżowaniu, kiedy stałem pierwszy na światłach i próbowałem ruszyć z ręcznego (wzniesienie), później nie chciał odpalić przez kilkanaście sekund, to było żenujące. Inna akcja miała miejsce w 2013 r., kiedy stan samochodu powoli stawał się coraz gorszy, wtedy jeszcze żyła moja mama, jechałem z nią do apteki po rzeczy dla również wtedy jeszcze żyjącego jej brata (mojego wujka), niestety, samochód szarpał jak dziki, trudno było jechać nawet po prostej drodze, kipiałem ze złości, wyzywałem na samochód, musiałem wysadzić mamę na przystanku, aby pojechała autobusem do apteki, podczas gdy ja ledwo człapałem się do domu, byłem wkurwiony jak nigdy. Reszta denerwujących momentów miała miejsce w garażu, kiedy próbowałem coś naprawiać i nie wychodziło, no ale to chyba dość naturalna reakcja.

Stłuczki, wypadki, obcierki, zdarzenia drogowe itp.:

Niewiele jeździłem, więc na szczęście nie doświadczyłem niczego złego. Jedyna dziwna sytuacja miała miejsce kiedy chciałem zawrócić na świeżo wyremontowanej drodze, pięknie wylany asfalt, wysokie studzienki i zajebiście wysokie krawężniki. Podczas zakręcania, nie zdawałem sobie sprawy, jak wysokie są te cholerne krawężniki, więc wziąłem zakręt z typową prędkością jaką zwykle podjeżdżam na krawężnik, natomiast tutaj po prostu uderzyłem podwoziem tak mocno, że zatrzymałem się na krawężniku i auto mi zgasło.

Najfajniejsze momenty:

Kupno samochodu :) i pierwszy rok korzystania z niego. To było naprawdę super. Szczególnie samotne, nocne jazdy bez celu, po mieście. Inne dobre momenty, to kiedy udało mi się coś naprawić (niewiele było takich sytuacji). I jeszcze sytuacje, kiedy posiadanie samochodu naprawdę okazało się zbawienne, czyli przewożenie dużych przedmiotów, albo pożyczanie samochodu ojcu lub bratu.

Podsumowując, dlaczego skończyło w taki sposób? Ponieważ nie bardzo byłem zainteresowany utrzymaniem tego samochodu. Korzystałem z niego tak rzadko, że nie czułem potrzeby zajmowania się nim. To brzmi źle. Ale wtedy wydawało się bez większego znaczenia. W dodatku, rzadko kiedy były pieniądze. Teraz biorę się za to od nowa, zaczynając od jednośladu, czyli pojazdu który jestem w stanie utrzymać, ponieważ tak to powinno wyglądać, jeśli miałoby mieć sens. Wtedy wszystko jest naturalne, bezstresowe, logiczne, bezpieczne, właściwe.

Breloczek zostawiłem, ponieważ jest szansa, że za jakiś czas znowu się przyda ;-)