159. Małe jest szybkie #02: Kei Car - Honda Beat. ~ staryjaponiec

Po niesamowitym NSX, Honda raz jeszcze zadziwiła świat, wypuszczając w 1991 roku najmniejszy roadster z napędem na tył i silnikiem umieszczonym centralnie. Jest to jeden z tych japońskich kei carów, w którym przemycono trochę "sportu", szczególnie jeśli wziąć pod uwagę popularność modyfikacji i przeznaczenie tego samochodu.

Honda Beat - opis samochodu.

Honda Beat, kei car, japoński sportowy mały samochód, tuning, zdjęcia, 日本車, 軽自動車, チューニングカー, スポーツカー, ホンダ

Honda Beat nawiązywała do klasycznych modeli Hondy z lat 60, czyli np. S600 (o której pisałem w jednym z poprzednich wpisów). Była małym, dwuosobowym, usportowionym roadsterem ze składanym, miękkim dachem, silnikiem umieszczonym centralnie i napędem na tył, jednocześnie całość spełniała japońskie przepisy dotyczące pojazdu typu "kei car". Ludzie na ogół opisują Beat jako "mini-NSX" lub "baby-NSX". Samochód reklamowany był sloganami "Midship Amusement" ("midship" - określenie na silnik umieszczony centralnie, "amusement" - "radość"). Był to ostatni samochód, jaki zatwierdził Soichiro Honda, zanim zmarł w 1991 r.

Jeśli ktoś zastanawia się nad wielkością tego kei cara, na poniższych zdjęciach jest porównanie do "standardowych" samochodów:

Honda Accord vs Honda Beat

Mazda 2 vs Honda Beat

Honda S2000 vs Honda Beat

Honda Beat produkowana była od maja 1991 r. do lutego 1996 r. Wyszły dwie edycje Beat (PP1-100 oraz PP1-110), wśród nich dostępnych było kilka wersji specjalnych.

Standardowy model. Dostępny był w 4 kolorach: Carnival Yellow (Y53) Festival Red (R80), Blade Silver (NH-95), Crete White (NH528).

Version F. Limitowana wersja, 800 samochodów w kolorze Aztec Green Pearl (BG29PZ), oraz aluminiowymi białymi felgami.

Version C. Limitowana wersja, 500 samochodów w kolorze Captiva Blue Pearl (B62P), oraz aluminiowymi białymi felgami.

Version Z. Czarne zegary (zamiast białych), srebrne alufelgi. Dostępna tylko w kolorach Blade Silver (NH-95) oraz Everglade Green Metallic (G80M). Dodatkowo, jako opcje można było dokupić ABS oraz LSD.

Wszystkie samochody miały w standardzie klimatyzacje, elektryczne szyby i stalowe felgi. Jako opcje oferowane były np.: airbag dla kierowcy, aluminiowe felgi (srebrne lub białe), system audio (Sky Sound), końcówka wydechu ze stali nierdzewnej, tylny spojler na klapę ze światłem stopu, skórzana kierownica MOMO itp.

Nie mogło zabraknąć dodatków od tunera Hondy - Mugena. Wśród nich był np. hard top, kompletny body kit, sportowy układ wydechowy, sportowe amortyzatory itp.

Samochód miał długość ledwie 3.3 metra, a pod maską drzemał silnik 656 cm3 (E07A) o mocy 64 KM, dzięki czemu łapał się na japońskie reguły dotyczące kei car. Zgodnie z typową modą Hondy, silnik Beat nie posiadał doładowania. W zamian, jednostka została wyposażona w system MTREC (Multi Throttle Responsive Engine Control).

Honda Beat, kei car, japoński sportowy mały samochód, tuning, zdjęcia, 3 cylinder, E07A, MTREC, 日本車, 軽自動車, チューニングカー, スポーツカー, ホンダ

Honda Beat, kei car, japoński sportowy mały samochód, tuning, zdjęcia, 3 cylinder, E07A, MTREC, wykres, charakterystyka, dyno, graph, 日本車, 軽自動車, チューニングカー, スポーツカー, ホンダ

Ten mały, wysokoobrotowy, 3-cylindrowy silnik E07A MTREC, posiadał jeden wałek rozrządu i cztery zawory na cylinder. Warto wspomnieć, że charakteryzował się takimi rozwiązaniami jak elektronicznie sterowana przepustnica, a każdy z trzech cylindrów miał osobną przepustnicę, jak na 1991 rok oraz mały kei car, były to zaawansowane rozwiązania. Podążając za tradycją, Honda oparła się pokusie doładowania silnika, pozostawiając jednostkę 0.7L wolnossącą, co odbiło się na niewielkim momencie obrotowym, ale charakterystyka silnika tradycyjnie jak na Hondę przystało, była dość liniowa. Spalanie wg testów Japońskiego Ministerstwa Transportu, wynosiło 5.8 litra na 100 km.

Honda Beat, kei car, wnętrze, japoński sportowy mały samochód, tuning, zdjęcia, 日本車, 軽自動車, チューニングカー, スポーツカー, ホンダ

Samochód tworzony był przez zespół inżynierów, których średni wiek nie przekraczał 29 lat. Jego design (wewnątrz i na zewnątrz) sprawił, że okazał się popularny wśród młodych ludzi. Pomimo niewielkich rozmiarów, kokpit Beat był w miarę przestronny, stało się tak głównie dzięki napędowi umieszczonemu z tyłu, był on przesunięty w lewo aby po prawej mógł zmieścić się zbiornik paliwa, dodatkowo zastosowano zawieszenie typu McPherson, co również przełożyło się na oszczędność miejsca. Jedynie przestrzeń bagażowa była licha, pod maską niemal całe miejsce zajmowało zapasowe koło.

Beat odstawała od typowych, sportowych samochodów. Maksymalna prędkość była ograniczona elektronicznie i wynosiła 135 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwało ponad 13 sekund, czyli dłużej niż inny japoński rywal w tym segmencie - Suzuki Cappuccino (posiadał turbodoładowany silnik). Ale z drugiej strony, Beat doskonale się prowadziła, była dobrze zbalansowana i precyzyjna w zakrętach, opinie w prasie motoryzacyjnej były pozytywne.

Istnieją plotki, że Honda kupiła plan designu od Pininfarina, a następnie sprzedała go MG gdzie został użyty w modelu "F". Jednak źródła wskazują na to, że studio Pininfarina sprzedało plan designu Hondzie, jak również było odpowiedzialne za MG F, jednak w przypadku tego drugiego samochodu, opracowało jedynie strukturę składanego dachu.

W Japonii, od 1994 roku prężnie działa MTB (Meet The Beat), czyli zlot właścicieli Hondy Beat. Ciekawostka, w 2010 roku na torze Twin Ring Motegi, podczas kolejnego zlotu MTB, padł rekord Guinnessa, zjawiło się 569 modeli Beat, była to największa na świecie parada samochodów Hondy.

Honda Beat sprzedała się w ilości 33637 egzemplarzy, z czego około 65% rozeszło się już w pierwszym roku. Była bardzo droga jak na swoją klasę (kei car), dla porównania, Eunos Roadster (czyli Europejska Mazda MX-5) kosztował wtedy w Japonii niewiele więcej. Dodatkowo, Beat nie oferowała tego, po co wielu sięgało w przypadku kei carów - przestrzeń bagażową, choć brzmi to paradoksalnie. Ale powiedzmy sobie szczerze, samochody te stworzone zostały na miejskie warunki, np. używanie na jazdy po zakupy itp., natomiast Beat nie mogła tego zaoferować, pod tym względem była totalnie wręcz niepraktyczna. Stała się celem wąskiej grupy klienteli, która szybko ustawiła się w salonach po odbiór swojego usportowionego kei cara, no i najwidoczniej te ponad 22 tysięcy ludzi w 1991 roku, było główną siłą uderzeniową, ponieważ w 1992 roku, jedynie 5882 osób zdecydowało się na Beat, w kolejnych latach liczba ta nadal spadała.

Niemniej jednak, myślę, że samochód ten trochę wyprzedzał swój czas, jest poniekąd ponadczasowy. W dobie downsizingu, ekonomiczności i ekologi, dzisiaj stałby się ciekawą opcją, gdyby dostępny był globalnie. Może dlatego właśnie Honda w 2011 r. przedstawiła koncept nowego modelu Beat, szkoda tylko, że szanse na silnik umieszczony centralnie i napęd na tył, są niewielkie.

Dane technicznie: Honda Beat PP1

Silnik: E07A MTREC, 656 cm3, R3, 12V, SOHC, umieszczony centralnie

Parametry: 64 KM (47 kW) @ 8100 rpm, 60 Nm @ 7000 rpm

Stopień sprężania: 10.0:1

Średnica cylindra x skok tłoka: 66 x 64 mm

Skrzynia biegów: 5-biegowa manualna

Wymiary (dł. x szer. x wys.): 3295 x 1395 x 1175 mm

Rozstaw osi: 2280 mm

Rozstaw kół przednich: 1210 mm

Rozstaw kół tylnych: 1210 mm

Zawieszenie przednie i tylne: niezależne, MacPherson

Hamulce przednie i tylne: tarczowe

Koła przednie: 4,5 J x 13, 155/65 R13

Koła tylne: 5 J x 14, 165/60 R14

Napęd: na tył (RWD)

Masa: 760 kg

0-80 km/h: 8.1 s.

0-100 km/h: 13.4 s.

1/4 mili (400 m.): 18.7 s.

Prędkość maksymalna: 135 km/h (ograniczona elektronicznie)

Bardziej dokładna specyfikacja jest na poniższej stronie:

http://www.miyavoux.com/pp1/pp1speceng.shtml

Honda Beat, kei car, japoński sportowy mały samochód, tuning, zdjęcia, 日本車, 軽自動車, チューニングカー, スポーツカー, ホンダ

Modyfikacje, wyścigi, sport.

Podobnie jak w przypadku opisywanego kiedyś Suzuki Cappuccino, również Honda Beat ma w Japonii sporą ilość fanów, którzy ostatnie co chcieliby robić z takim samochodem, to jeździć na zakupy lub przejmować się brakiem miejsca w bagażniku ;-) Beat to jeden z popularniejszych samochodów wśród kei carów, używanych do wszelkich szaleństw na torach wyścigowych, jak również modyfikacji. Właściciele takich pojazdów spotykają się np. na dedykowanych zlotach i imprezach jak np. Hot-K czy K-Car itp., gdzie te małe samochody - bardzo często po sporych modyfikacjach - pokazują swoją drugą naturę.

Najpierw trochę filmów. Na początek walka na torze Tsukuba, pomiędzy Hondą Beat a Suzuki Cappuccino (+ inne kei cary):