Historia Nissana w profesjonalnym sporcie samochodowym, rozpoczęła się w okresie międzywojennym w latach trzydziestych XX wieku. Zapoczątkowały ją te dwa modele (szczególnie NL-75). Historia dość brutalnie przerwana, ale warto poświęcić jej czas, jako zapowiedź kolejnych wpisów na temat historycznych, japońskich samochodów wyścigowych, których opisy od czasu do czasu będą się tu pojawiać.
W połowie 1936 roku, otwarto w Japonii pierwszy, stały tor wyścigowy, nosił nazwę Tamagawa. Miał długość 1200 metrów i znajdował się nad brzegiem rzeki Tama w okolicach Tokio. Ściągnął na siebie duże zainteresowanie ze strony importerów samochodów, entuzjastów wyścigów oraz Japońskich producentów samochodów. W 1936 roku, przemysł samochodowy w Japonii był w powijakach, jednak to Datsun (Nissan) dzierżył miano największego producenta samochodów na rodzimym rynku. Wysokie morale pracowników zaowocowały chęcią zbudowania samochodu wyścigowego. Pojazd ten zrodził się z pasji, budowany był przez grupę osób, która robiła to dobrowolnie, w wolnym czasie. Mimo tego, całość została ukończona po ledwie 3 miesiącach, w dodatku samochód korzystał z zaawansowanych - jak na tamte czasy - technologii. Nosił oznaczenie NL-75. Stworzony został na bazie produkcyjnej wersji Datsuna 14, produkowanego w latach 1935-1936, który posiadał dolnozaworowy, czterocylindrowy silnik, o pojemności 722 cm3 i moc 15 HP (jego oznaczenie to Type 7).
 |
| Datsun 14 |
 |
| Datsun 14 |
Jednak w przypadku wyścigowego NL-75, postanowiono skorzystać z odrobinę większego silnika (DAT 747 cm3), napędzającego Datsuna 13 z lat 1934-1935. Silnik posiadał dwa zawory na cylinder, dodatkowo oczywiście poddano go modyfikacjom, pozostawiono dół, natomiast na górę przygotowano coś ekstra. Otóż wykorzystano podwójny wałek rozrządu w głowicy (DOHC). Jak na rok 1936, była to najwyższa półka technologii "zarezerwowanej" jedynie dla takich marek, jak Isotta Fraschini, Bugatti czy Maserati, wykorzystujących ją do samochodów startujących w Grand Prix. Mało tego, silnik Datsuna NL-75 posiadał również sprężarkę z wirującymi tłokami (pompę Rootsa). Moc wynosiła około 42 HP. Samochód używał tej samej płyty podłogowej co Datsun 14, zawieszenie to półeliptyczne resory piórowe z przodu i tyłu, natomiast układ kierowniczy przeszedł sporo modyfikacji. Konstrukcja nadwozia była stalowa, wykonana z ręcznie kutej blachy.
Mniej więcej w tym samym czasie, pojawił się kolejny wyścigowy samochód Datsuna o oznaczeniu NL-76. Był to inny pojazd, słabszy i "mniej wyścigowy", którego celem były wyścigi w innych kategoriach. Nie posiadał żadnych rewolucyjnych rozwiązań. Bazą do budowy został ponownie Datsun 14, wykorzystano tą samą płytę podłogową i zawieszenie, układ kierowniczy był bardziej zbliżony do wersji produkcyjnej (niż w przypadku NL-75). Jako silnik zastosowano wcześniej wspomnianą jednostkę Type 7, nieco zmodyfikowaną, gdyż produkcyjna wersja miała moc 15 HP, natomiast wyścigowa - 22 HP.
Nadwozie NL-76 różniło się od NL-75, miało nieco krótszy przód, grill był umieszczony bardziej pionowo. Również z tyłu widoczne były zmiany, NL-75 posiadał coś w stylu zagłówka zabezpieczającego w przypadku przewrócenia się samochodu, natomiast NL-76 nie posiadał takiej ochrony. Pozycja za kierownicą również była inna, w przypadku dwóch tych samochodów, fotel w NL-76 był wysunięty bardziej do przodu. NL-76 posiadał również dodatkowe usprawnienia na przodzie w postaci owiewek układu kierowniczego i zawieszenia.
 |
| po lewej - NL-76, po prawej - NL-75 |
Samochody te dobrze radziły sobie podczas wyścigów na torze Tamagawa w latach 30, często odnosząc zwycięstwa nad większymi, zagranicznymi samochodami. Jako ciekawostka - jednym z ludzi którzy ścigali się w tamtym czasie na torze Tamagawa, był nie kto inny, jak 30-letni Soichiro Honda - założyciel Hondy w 1948 r., oraz jego młodszy brat Benjiro, którzy również wtedy stawiali swoje pierwsze kroki w profesjonalnym sporcie samochodowym; na nieszczęście, podczas inauguracyjnego wyścigu w 1936 r., uczestniczyli w wypadku, Soichiro nie odniósł większych obrażeń, natomiast jego brat doznał złamania kręgosłupa.
Niestety, rozwój i nadzieje Japońskiego sportu samochodowego zostały przerwane ze względu na konflikty między Chinami a Japonią (1937 r.), a później Drugą Wojnę Światową, fabryki produkujące samochody przeistoczyły się w wytwórnie silników do samolotów wojskowych. Jeśli chodzi o samochody, w kraju zniszczonym po wojnie, dominowały ciężarówki używane do odbudowy, nie było tam miejsca na profesjonalny sport samochodowy, który na świecie rozwijał się w najlepsze. Od debiutu NL-75 minęło niemal 30 lat, zanim Nissan powrócił z wyścigowym samochodem. Ale o tym kiedy indziej.
Pozostałe serie japońskich wyścigowych klasyków: http://staryjaponiec.blogspot.com/search/label/japońskie wyścigowe klasyki
0 komentarze:
Prześlij komentarz